L.O.V.E

 

دیگران میگویند

که من از عشق نمیفهمم هیچ

ولی آنها همه شان بی خبرند؛

و نمی فهمند

که من

عشق را با همه وسعت حس

سخت در بر دارم

دیگران

در کتاب هاشان

عشق را واژه ی بی رنگ خدا می دانند

فکر آنها این است

که عشق ...

شکل تب کردن آبی تر هاست

همه شان بی خبرند...

عشق واژه ای نیست برای گذر از حرف و سخن

عشق تنها

حس عاشق تر هاست... 

پ.ن.1.چه شب ها تا سحر نام تو را از دل صدا کردم

دلم رو با جنون بی کسی ها آشنا کردم

نفهمیدم چه رنگی دارد این شب های شیدایی

که قلبم را فقط با خاطراتت مبتلا کردم

. 

.

...بقیشم چون دوس نداشتم ننوشتم...!

پ.ن.2.بعد  از گذشت دوهفته از شروع ترم جدید،تعطیلات 10 روزه ای،بسیار حالی به حولیمان کرد....

نمیدونم چرا وبلاگ نویسی هم دیگه بم حال نمیده...وقتی ادم حرفی برای گفتن نداشته باشه ،همین میشه دیگه... 

پ.ن.۳.اینم از هنر نمایی های شاهکار بنده سر کلاس گوشه ی جزوه و اینا برای افزایش تمرکز!!!!!و نشان دهنده ی اوج دقت بنده حقیر  و لذت بخش بودن سخنان گهر بار استادان محترم و محترمه و جذابیت تام و تمام دروس محترم و ....(حداقلش بهتره از......  !نه؟)

 

توضیح :منظره ایست در غروبی دل انگیز که کنارش جنگله کاجه و پایین منازل....آبه ...(انعکاس منازله که  توی آب افتاده...!)اون دایره هه هم مثلا خورشیده....مشکلی نداره فقط یه خورده کش اومده...

پ.ن.3.و یه داستان جالب که چند وقت پیش توی یه وبلاگ خوندم ...

در جزیره ای زیبا تمام هواس، زندگی می کردند :

شادی ,غرور ,غم ,عشق ,ثروت,زمان وعلم ...

روزی خبر رسید که به زودی جزیره به زیر آب خواهد رفت .

همه ی ساکنین جزیره قایق هایشان را آماده و جزیره را ترک کردند

اما عشق می خواست تا آخرین لحظه بماند، چون او عاشق جزیره بود .

وقتی جزیره به زیر آب فرو می رفت، عشق از ثروت که با قایقی با شکوه جزیره راترک می

کرد خواست و به او گفت: « آیا می توانم با

تو همسفر شوم؟ »

ثروت گفت: « نه،من مقدار زیادی طلا و نقره داخل قایقم هست و دیگر جایی برای تو وجود

ندارد. »

پس عشق از غرور که با یک کرجی زیبا راهی مکان امنی بود، کمک خواست.

غرور گفت:« نه، نمی توانم تو را با خود ببرم چون تمام بدنت خیس و کثیف شده و قایق زیبای

مرا کثیف خواهی کرد. »

غم در نزدیکی عشق بود. پس عشق به او گفت: « اجازه بده، تا من باتو بیایم.

غم با صدای حزن آلود گفت: « آه،عشق،من خیلی ناراحتم و احتیاج دارم تا تنها باشم. »

عشق این بار سراغ شادی رفت.اما او آنقدر غرق شادی و هیجان بود که حتی صدای عشق را هم

نشنید.

آب هر لحظه بالا و بالاتر می آمد و عشق دیگر ناامید شده بود که ناگهان صدایی سالخورده

گفت :

« بیا عشق، من تو را خواهم برد. »

عشق آنقدر خوشحال شده بود که حتی فراموش کرد نام پیرمرد را بپرسد و سریع خود را داخل

قایق انداخت و جزیره را ترک کرد .

وقتی به خشکی رسیدند،پیرمرد به راه خود رفت و عشق تازه متوجه شد کسی که جانش را

نجات داده بود، چقدر بر گردنش حق دارد

عشق نزد علم که مشغول حل مساله ای روی شن های ساحل بود،

رفت و از او پرسید: « آن پیرمرد که بود؟ » علم پاسخ داد: « زمان »

عشق با تعجب گفت: « زمان؟! اما چرا او به من کمک کرد؟ »

علم لبخندی خرد مندانه زد و گفت :

« زیرا تنها زمان قادر به درک عظمت عشق است » 

.

.

.

نظری ندارم در بارش....نظر شما رو دوست دارم بدونم...