زمان...

زمان...

چه بهای سنگینی میگیرد برای گذشتنش،از دل ما....

اما باز ،

این زمان است که فراموش کار میکند دل را...   

.ن.1. چه کسی میگوید، که تو در پیله ی خود تنهایی

چه کسی میگوید ، که  تو در حسرت یک روزنه ی فردایی

پیله ات را بگشای..

تو به اندازه ی پروانه شدن زیبایی...  

پ.ن.2. اون دلهره ای که توی دلم عروسی گرفته رو دوست ندارم...

این افکار لعنتیو دوست ندارم...

این لبخندو،این انتظارو،این احساسای پوچی که یواشکی دارن ریشه میدووننو ....

هیچ کدومو دوست ندارم...

این راه تکرار شده رو...

وحشت انتهاش ،اول راهشو ترسناک کرده ...

 من  ترسو شدم...ترس از... 

                                          عین...شین....قاف

پ.ن.3. دردم از یار است و درمان نیز هم          دل فدای او شد و جان نیز هم

 این که میگویند ان خوش تر ز حسن        یاد ما این دارد و آن نیز هم

یاد باد ان کو به قصد خون ما               عهد را بشکست و پیمان نیز هم

دوستان در پرده میگویم سخن               گفته خواهد شد به دستان نیزهم

چون سر آمد دولت شبهای وصل           بگذرد ایام  هج‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ران نیز  هم

هردو عالم یک فروغ روی اوست          گفتمت پیدا  و پنهان  نیز هم

اعتمادی نیست بر کار جهان                بلکه بر گردون گردان نیز هم

عاشق از قاضی نترسد می بیار            بلکه از یرغوی دیوان نیز هم

محتسب داند که حافظ عاشق است          و آصف ملک سلیمان نیز هم