قدمگاه تو...

این تو بودی که قدم میزدی  

در دنیای احساس من، 

در خلوت پر غوغای دلم 

تو که شدی بت این دل ، 

بت این حباب نازک بنیاد، 

حبابی که در یک چشم بر هم زدن نبودت،نابود شد 

حالا دیگر  نیستی... 

اما آن که قدم میزند  در دنیای احساسم تویی... 

اما بدان ...  این دنیایم است که تغییر کرده.....     

 

پ.ن.1.دیروز خونه ی مادر بزرگم بودم....دیگه کم مونده بود روانی بشم.... 

نه کامپیوتری،نه ماهواره ای،هیچی...فقط ۶ تا کانال و اهنگایی که از اول به آخر و از اخر به اول تکرار میشدو....اونوقت بود که به خودم گفتم این قدیمیا چجوری زندگی میکردن ....راستیما....دیدین روابط اجتماعی ماها چقد نسبت به قدیمیا پایین تر اومده...چقدر توی دنیاهای خودمون فرو رفتیم...؟و چقدر از خودم خجالت کشیدم که از تک تک حرفای مادر بزرگم عصبی  میشدم...و چقدر دلم میخاست که خونه بودم توی تنهایی های خودم.... 

پ.ن.2.یه نکته ای رو لازم دیدم بگم...فکر نکنین من ندید بدیددما...که نوشتم مشاوره/87 هاااا... 

چونکه این وبلاگو ،وبلاگ گروهی دانشجو..... ها برام درست کرده ،نام کاربریم هرچی اونجا باشه باید اینجام باشه...و اونجا هم بید باسال ورودو اینا باشه......پس فکر نکنین ندید بدیدم...ا 

پ.ن.۳. چند روزیه که توی دانشگاه صدای سرود های محترم انقلابی ()جفت گوش هایمان را کر نموده...میدونین...(چیزی نمیگم...که...!!!!!بی خیال...)  

پ.ن.۴.خب دیگه...ما بریم غاز های خودمان را بچرانیم...و ببخشید اگه متنم  زیاد جالب نبود اما پر معنا بود!!!!....حوصلمان سریده... 

شمام برین بخابین که من فردا صحب زوود باید برم سر کلاااااااس..