باید....نباید.....

صدای بیکران  شب پخش میشود روی تک تک اجزای تنم!تن تب آلود و بی رمقم.... 

از لای پرده های ضخیم میگردم پی مهتاب،نمی یابمش.... 

سرمای شب ،نرم نرمک میخزد زیر پتویم و مرا به هوش می آورد در حالیکه گوشم پر است از زمزمه هایی پر از احوالات دلم...دل بی تابم.... 

و به یادم می آورد دیر به هوش آمدنم را.... 

اما حق داشتم برای هر لحظه دیر به هوش آمدن،نداشتم؟!؟!برای تک تکشان دلیل داشتم...نباید میداشتم؟!؟! 

کلنجار میروم با خودم: 

نگاهی را دیدم که نباید میدیدم؟یا باید باورش نمیکردم؟! 

سخنی را شنیدم که نباید میشنیدم؟یا باید زودتر میشنیدم؟

غروری که نباید میشکاندمش...یا  باید خورد شدنش را  نشانش نمیدادم؟ یا  نباید تکه هایش را  با قطرات اشکم  میچسباندم به هم و غروری میساختم استوار تر از قبل؟؟

باید ها و نباید هایند که جنگی راه انداخته اند ...بین دلم و عقلم..... 

و اینهاست که برده یاد خدا را از دلم.... 

و دیگر..... 

همان سه حرف لعنتیست که شده واژه ی وحشتناک بند بند وجودم....

.

.

.

و باز صدای  بیکران شب است که پخش میشود روی....   

  

پ.ن.1 با توجه به لطف دوستان که دائم تکراری بودن مطالب و استعداد خارق العاده بنده حقیر را در کپی کردن،یاد آوری مکنند!، چرک نویسی تقدیم حضور شد که ازین پس به همان مطالب تکراری بسنده کنید و کیف همان ها رو ببرید....