یکصد و پنجاه روز سرنوشت ساز!

یکصد و پنجاه روز سرنوشت ساز!

عمر عقاب از همه پرندگان بیشتر است. عقاب می تواند تا 70 سال زندگی کند. ولی برای اینکه به این عمر برسد باید تصمیم دشواری بگیرد...

زمانی که عقاب به سن 40 سالگی می رسد چنگالهای بلند او انعطاف خود را از دست داده و دیگر نمی تواند طعمه نگه دارد.نوک بلندش خمیده و کند می شود.
شهبالهای کهنسالش بر اثر کلفت شدن به سینه اش می چسبد و پرواز را برای عقاب مشکل می سازد.در این هنگام عقاب 2 راه در پیش دارد یا اینکه باید بمیرد و یا فرایند دردناکی که 150 روز طول می کشد را تحمل نماید.برای طی کردن این فرایند عقاب باید به فراز کوهی که در آنجا آشیانه دارد پرواز کند.در آنجا عقاب آنقدر نوکش را به سنگ می کوبد تا نوکش از جای کنده شود.پس از آن عقاب باید از شر چنگالهای قدیمی خلاص شود به همین جهت آنقدر چنگالهایش را به سنک می زند تا چنگالهایش نیز از بیخ کنده شود. حالا عقاب باید صبر کند تا چنگال و نوک جدید بروید.پس از این مرحله عقاب با نوک تیز جدیدش پرهای قدیمی را یکی یکی از بدنش می کند تا پرهای ظریف جای ان را بگیرد.سر انجام پس از 5 ماه عقاب پروازی را که تولد دوباره نام دارد آغاز می نماید و از آن پس30 سال دیگر زندگی می کند.
ما انسانها هم بیشتر وقتها برای بقا باید فرایند دگرگونی را آغاز کنیم.گاهی وقتها ما باید از عادات گذشته چشم بپوشیم و آنها را کنار بگذاریم .تنها زمانی که از بارهای سنگین گذشته آزاد شویم می توانیم در حال زندگی کنیم.  

پ.ن.1.این متن شاید خیلی لوث و تکراری شده باشه ،اما من خیلی دوسش دارم و خیلی جاهام مینویسمش پس لطفا بم خرده نگیرین...

پ.ن.2( مهربانی از نگاه منتظر) میشه بگین از این 3 کلمه چی برداشت میکنین؟چون من هرچی فکر میکنم به هوچ  جایی نمیرسم!!مهمه...(با تشکر از دوستانی که میگن...)

پ.ن 3.یه روزایی این جمله چقدر بم آرامش میدادو دوسش داشتم و ....

((و تو چون مصرع شعری زیبا ،سطر بر جسته ای از زندگی من هستی...)) اما حالا.... 

پ.ن.۴.چقدر از آدمای مغرورو بی ادب متنفرم............(شایدم برگرده به عزت نفسم...اما در هر حال...متنفرررررم) 

پ.ن. یه روز بعد: ...امروز دو باره با فرناز رفتیم به مرغابیا پفک دادیم..........امیدواریم دوباره مورد لعن ونفرین دوستان محترم قرار نگیریم